Pieterpad 8e dag

Het is een troosteloze dag! Wij vertrekken van de camping, geslapen in de caravan. Marry gaat deze ochtend naar huis, na ons ontbijt. Zij had nog een verrassing tijdens het ontbijt. Zij overhandigde een envelope van de vrijwilligers. Van de kringloopwinkel "de wisselbeker" uit Nootdorp, waar Marry zelf werkt. In de envelope zat een geweldig bedrag, wat een emotionele lading bij mij teweeg bracht. Onze dank is zeer groot, dank jullie wel vanaf het Pieterpad!

Daarna nemen wij afscheid van Marry. Afscheid nemen is lastig en ik kan niet veel zeggen, door mijn dikke keel.
Maar gelukkig regent het en zie je geen verschil tussen tranen en de regen.

Wanda en ik gaan op pad. Wanda treft het, eerst overnachten in een klamme caravan en daarna lopen in de regen. Marry had haar hoedje, Wanda heeft haar speaker. De stukken waar ik denk dat ik in de graskant op onze vuilniszak wil gaan zitten, de neiging heb thuis te bellen om mij op te halen, wordt de speaker aangezet met ons lijflied gekozen door Wanda: Je krijgt de lach niet van mijn gezicht! Het motiveert weer om op te staan en verder te gaan.

We komen langs Restaurant - Hotel De Mooie Mijt, een restaurant waar wij een warm welkom worden geheten. Wanda taped mijn blaren in, dat voelt al veel beter.

Na een pauze met een kop koffie, lopen wij weer verder, maar nu in de zon. Het blijft boven verwachting heel de dag droog.
We hebben onze logeeradres in Coevoorden. Nog best wat km voor de boeg. Ik verwissel mijn schoenen voor andere schoenen, soort pantoffels. Ik kan mijn hosklossen ondertussen niet meer aan mijn voeten velen. Maar wel een stuk goed kunnen lopen door de tape. Een aantal km voor ons geplande einde, besluiten wij de bus te nemen. Helaas de bus is net een kwartier weg en dat was de laatste. Wij kijken elkaar aan! Wat nu? Liften, zeg ik. Ik heb nog nooit gelift en Wanda ook niet. Wij gaan naar een hoek en steken wat onzeker onze hand op, met duim omhoog. Een paar auto's later stopt er een aardig jong stel. We rijden een stuk mee en zij zetten ons af bij de eerste bushalte. Wederom is de laatste weg. Ik ga zitten op de stoep en zeg, dan maar een taxi, ik wilde niet meer opstaan. In heel Coevoorden geen taxi bedrijf wat de telefoon opneemt. Op de site staat nog wel: Bel een taxi voor een gezellig avondje uit.

Weer kijken wij elkaar aan! Oké, wij gaan lopen.
Ik kijk naar Wanda, die zo soepeltjes loopt met haar vracht op haar rug. Ik vraag haar of zij niets heeft! Stijf misschien, of moe? Ik hoop op een bevestigend antwoord natuurlijk! Ja ze begint het ook wel zat te worden. GELUKKIG!!
Ik ben mij er bewust van dat ik elke dag over mijn voet zeur, sorry! Maar ik mopper nu eenmaal graag!
Na 25 kilometer eindelijk mijn schoenen uit mogen doen in ons fantastische logeeradres.
En Wanda....zorgt voor mij als voor een koningin.

Ik voel mij bezwaard maar laat het toe. Ohhh toekomst laat mij deze week ook voor Wanda kunnen zorgen.