Pieterpad 29e dag Finish part 3

Het laatste verhaal voor het slapen gaan.

Dag 29

De dag van de finish...

Wanda en ik staan redelijk vroeg op omdat we niet weten wat voor route ons te wachten staat. Patricia Wgl-Breen komt naar ons logeeradres en loopt vandaag met ons mee. Patricia is een ervaren loopster en heeft verleden week nog 110 km binnen 24 uur gelopen. Waar ik helemaal niet aan moet denken!! Veel respect voor haar!

Ongeveer half tien vertrekken wij. Het wordt een mooie route, maar het eerste stuk nog veel klimmen en dalen. Ik wil met Patricia wel flink kletsen, want het is een tijdje geleden dat ik haar heb gesproken, maar mijn adem laat dat niet toe. Ik heb alle energie nodig voor de klim met mijn rugzak op. Daarbij kan ik eigenlijk altijd maar één ding tegelijk! Op vlakke stukken kunnen wij babbelen. Wij zien dat Wanda ver voorop komt te liggen. Wanda loopt wel meer verderop, maar vandaag is het anders. Ik weet niet wat er in haar hoofd speelt. Bij een koffie stop, wil zij verder naar de volgende omdat het nog te vroeg is om te stoppen. Ik ben best teleurgesteld, maar ze zegt dat wij bijna over de weg zijn en dus bijna bij de volgende stop.

Het duurt heel lang en ik zie om de bocht dat de weg nog veel langer is. Ondertussen loopt Wanda heel ver voorop. Gelukkig loopt Patricia bij mij, waar ik dan tegen mopper, dat ik Wanda straks laat struikelen! Ondertussen belt Ruud, waar wij zijn en waar hij en zijn vrouw Monique bij kunnen voegen voor het laatste gedeelte deze dag. Ik zeg dat hij Wanda maar moet bellen, omdat zij het boekje heeft en anderhalve km voorop ligt. Ruud vraagt nog waarom? Ik zeg dat ik dat ook niet weet! Ik moet ophangen omdat wij door een paar modderpoelen moeten. Ik probeer zo hard mogelijk af te zetten met mijn voeten en krijg vervolgens zere bekken daarvan. Wanda kijkt niet om en ik voel dat ik vraagtekens krijg. Mopper nog wat waarom het snelwandelen is geworden?

Lekker gezellig voor Patricia, wanneer ik mijn mooiste kant laat zien!! Eindelijk komen wij bij de bewoonde wereld en daar staan Paula en Rob met hun camper als verrassing met een koffiestop. Een heerlijke verrassing en de puzzel valt op zijn plek. Wanda staat te lachen en ik ben toch wel opgelucht dat ik nu begrijp waarom zij er vandoor ging. Iedereen belde en apte haar waar wij ongeveer waren. Zij had het heel druk, de alleskunner! Arme Wanda, ik voelde mij een verwend kind dat liep te jammeren.

Na de koffie en het afscheid van Rob en Paula, vervolgen wij onze etappe met Ruud en Monique, die zich bij ons hebben gevoegd. De etappe verloopt plotseling heel rap. Voor wij het weten zitten wij in Maastricht aan de lunch. Verderop ligt de st. Pietersberg. Ik voel dat emoties deze dag mij parten spelen. Ik probeer dit te verbergen. Onderaan de Pietersberg drinken wij nog iets om de weg naar boven te trotseren.

Nog beneden komen mijn kinderen en kleinkinderen ons vergezellen. Een prachtig moment om iedereen in de buurt te hebben en ik hou het natuurlijk niet droog op deze emo dag. Na iedereen geknuffeld te hebben gaan wij in collone naar boven. Eindelijk op het eindpunt, voor mijzelf nog onbegrijpelijk, doordat ik in het begin van de reis, het gevoel had steeds pas op de plaats te maken. Nederland door gelopen al zigzaggend (Pieterpad!) van boven naar beneden.

Fotomomenten vastgelegd! We gaan weer naar beneden! Plotseling komt er iemand aanlopen met bloemen en geeft ze aan Wanda en mij ieder een bos. Blijkt het Wanda haar moeder te zijn! Ik kende haar nog niet. Plotseling hoor ik muziek, het drinkt niet goed tot mij door, totdat Marry, mijn broer Rob en zus Corrie en Swen, tevoorschijn schieten. Ik kan mijn tranen niet meer terugdringen. Ik weet eigenlijk ook niet hoe ik mij moet gedragen. Het filmpje later spreekt voor zich!

Nu ben ik thuis en zit alles te verwerken. Nog kan ik niet geloven dat ik dit alles heb meegemaakt en zoveel mensen hebben meegeleefd. Ieder moment, wanneer het even doordringt, wordt ik emotioneel.

Mijn man zegt dat ik best ver ben gegaan! Een blaar onder een blaar voor elkaar gekregen!
Ik krijg te horen dat de tussenstand van de donaties ongeveer 4000 euro is.

Heel dankbaar ben ik voor de kinderen van Luxor. We zijn al goed op weg om ons doel te bereiken.