Pieterpad 24e dag

Het worden de laatste dagen goedemorgen verhalen. Een werkdag heb ik nodig voor de wandelingen van 21km of iets meer. Wanneer ik een bed zie val ik als een blok in slaap. Ik wordt wakker in de B&B De Oude Pastorie in Swolgen. Heerlijk heb ik geslapen en ik word wakker met het uitzicht op de kerk. Heel bijzonder weer. Ik zou daar nog wel eens willen logeren. Na een uitgebreid stevig ontbijt, (Hebben deze mensen speciaal ''s ochtends vroeg boodschappen voor gedaan, omdat zij ook net de avond ervoor thuis gekomen waren. Heel lief dat ik toch mocht komen slapen!) ga ik op pad. Dit keer alleen! Wat zie ik daar tegenop! Ik moet door het bos. Altijd gezegd: Ik wil niet alleen door het bos, dan loop ik er desnoods omheen. De avond ervoor dacht ik nog dat ik de bus zou kunnen nemen. Maar ik ga op weg, nadat ik mevrouw van de B&B heb gesproken. Zij wijst mij ook de weg naar het graf van Bertus Aafjes. Ik kan niet weg zonder even naar het graf te lopen, waar een gedicht op zijn grafsteen is gegraveerd. Na de begraafplaats op weg naar het bos, ik ben gelijk in de stemming!

Goed opletten op de rood witte kaartjes, ik moet er niet aan denken dat ze met een helikopter mij zouden moeten zoeken, omdat ik in het bos rondjes loop te wandelen. Op goede momenten voel ik dat ik iets over het hoofd heb gezien en inderdaad, ik moet dan net naar rechts, wanneer ik opeens verzonken in mijn eigen wereld recht door loop. Mijn dank gaat uit naar boven voor de waarschuwing! Ik ben blij dat ik in De Oude Pastorie heb geslapen voor mijn wandeling vandaag! In het bos staat een joekel van een zwarte auto, gelukkig lees ik dat er staatsbosbeheer op staat, maar ik zie niemand bij de auto.

Ik loop verder, na een kwartier komt er een man met een soort legerpak de hoek om tussen de struiken vandaan. Ik denk nog snel dat mijn rugzak vast een soort kuisheidsgordel is! Ik hoop na deze gedachten dat de man bij de auto hoort. Dan is het vast te vertrouwen. De man is een beetje nors, maar knikt toch gedag. Ik loop stoer met mijn rugzak verder, alsof ik ook net uit het leger kom. Ik kijk niet meer om. Ik maak mij natuurlijk druk om niets (als oma zijnde ben je toch niet interessant? ) maar ik kijk wel zo blij als een kind wanneer ik het bos verlaat en Corin onder een boom in het gras zie zitten. Zij loopt vanaf nu met mij mee naar Venlo. Super dat zij op mij gewacht heeft! Ik heb haar een paar dagen geleden ontmoet. Onderweg en tijdens pauzes hebben wij leuke gesprekken. Ik loop weer relaxed. Zij maakt haar tocht van vijf dagen alleen. Ik vind het knap, want ik zelf moet er niet aan denken. Ik kan heel goed alleen zijn, maar dan op één plek, niet als zwerver.
Halverwege de etappe wordt ik alweer verwend. Anja Kuijpers komt mijn rugzak ophalen, zodat ik de laatste tien kilometer, makkelijker loop. Aan het eind zal zij mij weer opkomen halen, zodat ik bij haar en haar man mag logeren. Ik voel mij weer verwend!

Gelukkig ben ik mijn kilo's van mijn rug kwijt, want het wordt heel warm. We lopen langs de Maas waar geen boom te bekennen is. Dan heeft het bos wel zijn voordelen. Wij lopen langs kuddes koeien met kalfjes. We moeten er weer vlak langs. Ook een overwinning in mijn leven. Voorheen zou ik omlopen, al zou het over de afsluitdijk zijn, als ik maar niet langs zo'n kudde zou hoeven te gaan. Twee paracetamol verder komen wij aan bij het Station Venlo aan het eind van de dag. Ik neem afscheid van Corin, die met de trein opweg gaat naar huis.
Ik bel Anja op en zij komt mij ophalen bij het station. Bij hen thuis krijg ik een heerlijke maaltijd! Een warme douche en ik ben weer heel gelukkig dat ik weer een gezellig logeer adres heb gekregen.

Onderweg vandaag heb ik lopen denken, dat ik beter een volgend keer zoiets kan organiseren als Haring Happen op de Haring Party in Pijnacker. Dan zou het voor ons iets kunnen zijn als "Garnalen Bijten"?

Dat alles lijkt mij makkelijker dan het Pieterpad! Hoe heb ik het kunnen verzinnen, mijn voeten zijn niet blij met mijn hoofd!
Nog 107 kilometer!

Lopen voor onze stichting Hapi, voor moeder en kind.