Pieterpad 23e dag

Ik weet niet waar ik beginnen moet met mijn dag verhaal. Er is zoveel gebeurd!!! ''s morgens ontbijt, waar ik Hans vertel dat ik het liefst nu met hem in de auto stap om naar huis te gaan. Maar dat natuurlijk niet doe omdat ik bijna, bijna in Maastricht ben en nu niet moet opgeven. Mijn broer Rob en mijn schoonzus Leontien zullen vandaag een stuk Pieterpad meelopen. Rob belt dat hij er is en voor het hotel staat. Wij gaan naar beneden, Hans en ik. Super dat ze er zijn! Komen plotseling Paula Schuring-Boerrigter en Rob Schuring aanlopen. In één woord GEWELDIG! Zij zijn helemaal naar Limburg gekomen om een dag de verzorging te doen en stukken mee te wandelen.

Zo zie je maar dat wat je wenst in vervulling kan gaan! Er zaten heel wat mensen in het complot om deze verrassing weer te laten slagen. Ik zeg mijn man Hans gedag en wij beginnen aan het eerste stuk van de wandeling. Na best een pittig stuk gewandeld te hebben zien wij Rob met de camper en stoeltjes ervoor, inclusief een voetenbankje, gereed staan voor de eerste stop met een lekker bakkie!

Na de eerste heerlijke pauze, vertrekken wij met ons drie. Rob en Paula gaan met hun camper naar de volgende rustplek. Wij lopen richting waterkanonnen, die wij proberen te ontwijken. Het lukt mij net niet om droog te blijven. Eindelijk zijn wij voorbij de waterspuiten! Komen Rob en Paula aanrijden en zeggen dat wij een bordje hebben gemist. Moeten wij weer terug langs de waterspuiten, wat een heel gedoe is om droog te blijven.

Morgenochtend het vervolg van het verhaal en de foto's. Zo'n dag vol verhalen, dat nu mijn ogen dicht vallen.
Voordat de klok twaalf slaat wil ik slapen. Ik slaap in de pastorie, vandaar. To be continued!

Goedemorgen, ik ben gebleven bij de waterspuiten. Om niet de volle laag water over je heen te krijgen, moeten wij rennen!! Ik wist niet eens meer dat ik dat kon. Maar zelfs met mijn akelige voeten krijg ik het voorelkaar te 'rennen' voor je 'leven'.

Vervolgens komen wij onderweg een watermolen tegen in het bos en dat doet je denken aan de efteling. Wij zijn zo in de ban van het mooie plaatje en nemen daardoor de verkeerde route. Bij een asvaltweg gekomen zien wij geen rood-wit aanwijzing. Lezen het boekje en besluiten terug te gaan naar de molen. Wij moesten voor de molen links houden. De terugweg is langer dan wij denken. Maar gevonden en nu het goede pad nemen. Een uur weer door het bos struinend , komen wij wéér op precies hetzelfde plekje uit als wij dachten verkeerd te hebben gelopen, bij de asfaltweg! Ik hoor ergens een grommend geluid uit mijn keel komen. We vinden het alledrie ongelooflijk! Praten en lachen er wat over na en vervolgen de weg. Een uur later dan gepland komen wij bij Rob en Paula aan. Mijn broer Rob oogt nog heel fit en is dat ook nog. Leontien in ik zouden het liefst op onze stoel blijven zitten na de heerlijke lunch!!!!! Ik heb dan ook een fantastische luie stoel gekregen, de verzorging is perfect. Ik ben weer de verwende prinses.

Nog 9 km te gaan. Rob van Paula loopt met ons mee met flinke pas. Rob en Rob lopen voor Leontien en ik ver achteraan. Leontien heeft het ook niet makkelijk: een pijnlijke blaar onder aan haar voet. Dat vind ik zo jammer voor haar, want ze heeft veel plezier aan de wandeldag tot nu toe.

ZO blij om eindelijk weer bij de camper aan te komen, die geparkeerd staat bij de kerk. Naast de kerk is een picknicktafel, waar de tafel gedekt is en de heerlijke spaghetti eten van Paula en Rob. Het zal een vreemd gezicht zijn voor de voorbijgangers.

Alweer heeft Wanda vanuit haar huis een plaats gevonden waar ik kan slapen deze nacht en hoe toepasselijk: ik slaap in de oude pastorie! Ik ben de enige gast, want de bewoners zijn nog maar net thuis. Ik slaap op zolder (leuke frisse kamer) en heb uitzicht op de mooie kerk. De kerkklokken dichtbij, maar wanneer zij slaan heeft het iets bijzonders. Alsof ik in het torentje van de klokken slaap, maar ik schrik er niet van.
Ik heb heerlijk geslapen ondanks dat mijn gevoel anders was toen ik achter de kerk langs de begraafplaats liep naar de oude pastorie. Allerlei waanbeelden spookten toen door mijn hoofd.

Een prachtige dag was het vol zonneschijn, geweldige natuur een mooie route, mijn lieve broer en schoonzus die mij weer door een 25 km tocht doorhielpen met hun droge opmerkingen en vrolijke humor! Paula en Rob, die op een geweldige manier mijn fantasie werkelijkheid maakten! Telkens ben ik weer ontroert van zulke lieve mensen om mij heen!Zelfs als ik dit opschrijf in het torenkamertje.

Mijn dank is heel groot!