Pieterpad 17e dag

Waar zal ik beginnen! Het is een loei leuke dag! Vanochtend komt mijn zus Corrie met mij meelopen. Zij staat vroeg in de ochtend voor het raam van mijn logeer adres. Ik laat haar binnen en zij drinkt gezellig een kopje koffie mee aan de ontbijttafel. De mevrouw van het huis komt binnen en vraagt hoe mijn zus Corrie is binnen gekomen? Ik zei dat ik open had gedaan. De vrouw zegt:"Ik heb geen bel gehoord"! Ik zeg dat mijn zus stond te zwaaien voor het raam en dat ik haar herkende! Een echtpaar die al een aantal dagen op de fiets door Nederland reist, zegt aan het eind van het ontbijt dat ze vandaag maar met ons mee wandelen, omdat ze dat nu al heel gezellig lijken. Dat klopt, wij staan om de haverklap stil met gekruiste benen van het lachen. Weer op adem gekomen lopen wij weer verder. Het is wederom een mooie route, heel afwisselend. Vroeg in de ochtend hebben wij al een stop gehad voor de koffie, maar even later maken wij ook nog even een stop bij kasteel Slangenburg. Daar hebben ze heerlijk appeltaart met noten.

Een prachtige plaats om even te stoppen, maar jammer genoeg hebben wij geen tijd om het kasteel te bezichtigen. Ik bel ter plaatse nog naar een nieuw slaap adres, waar ik de komende nacht door kan brengen. Tegen de vrouw des huizen zeg ik dat ik nog niet weet hoe laat wij aan zullen komen, mijn zus loopt mee en wij lopen op ons gemak. Waarop mijn zus naar mij roept, dat de vrouw nu wel een beeld zal hebben van een stokoude zus!

Het lopen gaat echt lekker tot nu toe. Corrie en ik zijn heel de weg aan het praten, zoals gewoonlijk wanneer wij elkaar zien. Dus eigenlijk deze dag dubbel zo moe, praten en inspanning van de kilometers. We stoppen nog een paar keer onderweg, zittend op paaltjes en een uitgevouwen vuilnis zak eten wij onze lunch. Daarna voel ik dat het met mijn rechtervoet minder gaat. Gisteren heb ik in de schoenen van de gravin toch wat blaren ontwikkeld onder de tenen. Branden gaan mijn voeten. Ik wil geen stap meer zetten. Wissel mijn schoenen voor mijn teenslippers, daarna nog een keer wisselen met Corrie haar kleppers. Nog steeds voetje voor voetje. Hoe lang nog? Ik denk dat ik toch ga liften. Maar mijn zus positief, zegt dat het nog maar een klein stukje is.

Ondertussen trek ik weer mijn eigen stevige stappers aan. Het gaat iets beter toch, dan op de slippers. In een bocht staan twee koeien in de wei. Kijk, zeg ik, daar staan ook twee zussen. Wij besluiten met de zussen een selfie te nemen. Daar doen wij best lang over want of Corrie staat er niet op of er mist een van de zussen koe. Wij stikken zowat van het lachen en de twee gezusters koe verblikken of verblozen niet. Wij nemen afscheid van de zusters en lopen de laatste kilometers met een laag tempo. De laatste kilometers neemt Corrie mijn tas en ik die van haar. Ze heeft hem net op haar rug, loopt een paar meter en zegt:"mag hij af"? Het is natuurlijk een grapje, maar omdat we zo melig nog zijn van de koeien liggen we als twee tieners weer slap van het lachen.

Wij komen aan bij het logeeradres. We hebben het zo getroffen, wij kunnen mee eten met het avondeten en meneer Willem kookt. Heerlijk gegeten en leuke gesprekken met elkaar aan de tafel met ook de andere gasten die blijven slapen vannacht. Het is een soort thuiskomen, zittend met z'n allen aan de grote tafel. Meneer Willem schenkt onze stichting na het eten een mooi bedrag. Onze dank is groot! Het was een gezellige ouderwetse klets dag met mijn spontane lieve zus. Ik zwaai haar uit met een dikke kus en ga direct naar mijn kamer om het verslag te tikken met één vinger voordat mijn oogkleppen dichtklappen.