Wanneer wij opstaan raken wij aan de praat met twee heren. Ook zij vinden ons doel fantastisch en hebben bewondering voor onze inzet. Ook een van de heren doneert een groot bedrag ter plaatse. Wij zijn hem zeer dankbaar. De kilometers gaan lekker en boven verwachting lopen Wanda en ik alletwee zonder pijn. Wij komen bij een boerderij over een erf, dan langs een weiland waar pony's staan. Even een foto zeg ik tegen Wanda, leuk voor de kleinkinderen! Ik klik een paar plaatjes en bij het laatste plaatje vliegt plotseling mijn telefoon door de lucht en komt er een oerkreet uit mijn mond. Het lijkt net of ik het niet zelf ben. Ik loop achteruit, met een gevoel dat ik flauw achterover zal vallen. Ik kreeg een opdonder van het schrikdraad!! Nog net kan ik mezelf overeind houden. Ik stond er niet tegenaan dacht ik. Maar bij nader inziens zou het kunnen zijn dat de top van mijn rugzak, bij het bukken om een foto te maken, het draad raakte. Alles over voor de kleinkinderen! "Ik ben weer opgeladen", zeg ik tegen Wanda! "Kan er weer kilometers tegenaan"! Het laatste stuk van de route voel ik mij stiller worden. Kom op Andy, zeg ik tegen mijzelf, nog wel even vrolijk doen.
Ik weet niet of het komt door de elektroshock of dat ik mij emotioneel geladen voel. Ik denk het laatste. Wij komen aan bij de slaapplaats die wij besproken hebben. Weer een torenkamer met bonte kleuren. Een bed vol gekleurde kussens. De vrouw des huizes verteld dat er nog loge's komen. Die zullen toch wel een eigen kamer hebben hoop ik stiekem. Deze avond ben ik alleen en ook al voel ik mij heel soms stoer, dat voel ik deze avond niet! Wel deze dag zo heerlijk gelopen, de eerste dag ZONDER pijnlijke voeten! Ik heb gelopen op vleugeltjes.
Wachten tot de ochtend, versterking van mijn lieve zus Corrie.
