pieterpad 14e dag

De dag van ontmoeting, omlopen, regen en voetje voor voetje.

Wij vertrekken traag vanuit ons logeer adres. Ik heb geen zin mijn schoenen aan te doen, alles brand bij mijn voorvoet en hielen. Het moet, want de vrouw des huizes zal ons ook zat zijn. Tas op de rug even doorzetten met stappen om in een ritme te komen. Het is maar 13 kilometer vandaag, maar door de traagheid duurt het net zo lang als 24 kilometer. Onderweg stoppen wij bij bordje waar rustpunt op staat. Het pijltje op het bordje volgend komen wij bij een achtertuin en krijgen wij koffie met zelfgebakken cake van een mevrouw. Slim bedacht, zo ben je nooit eenzaam wanneer er mensen koffie komen drinken die het Pieterpad lopen en heb je altijd een praatje, want de vrouw komt er gezellig bijzitten. Na de koffie, stappen wij weer op en vervolgen onze weg, tenminste dat denken wij. Na een heel eind te hebben gelopen, zien wij een man op een bankje zitten, hij roept ons. De man is goed gekleed en ziet er verzorgd uit. Ik doe niets, zegt hij, maar wil ons alleen iets vragen. Ik dacht vooruit, als er iets is neem ik toch zo een sprint met mijn container op de rug en mijn brandend zand en nergens water voeten. De man laat een boekje zien: De ontmoeting. Misschien wil hij iets bijbels vertellen en eerlijk gezegd heb ik echt zin in zoiets. Ik wil iets horen wat mij weer moed geeft vandaag.

Ik deed het boekje open en las er allemaal geschreven teksten van mensen, die de man allemaal heeft ontmoet. Hij was in 2016 begonnen. Hij was afgekeurd en doet nu vrijwilligers werk een paar uur per week, in het beroep wat vroeger zijn passie was. De overige uren vult hij met ontmoetingen. Wij houden een praatje en schrijven iets in zijn boekje. Heel blij verteld hij waar hij woont en nodigd ons uit om ooit eens langs te komen. De straatnaam die hij noemt, versta ik acht keer niet. Wanda wel, ik ben verbaasd. Da verstoj toh nie ?

Wij lopen verder maar komen er achter dat we de verkeerde kant opgelopen zijn. Moedeloos, we hebben iets over het hoofd gezien van de stikker aanwijzingen. Maar wel een bijzonder mens ontmoet. Zo iemand die vroeger in het programma De Stoel zou kunnen zitten. Weer terug langs de man, zijn gezicht begint weer te stralen. Ja, zeg ik, we waren bij je aan de deur voor een kop koffie, maar je was niet thuis. Hij vind het gelukkig een leuk grapje en lacht hartelijk! Kom nog even zitten joh dan zal ik zeggen waar je naar toe moet, roep hij enthousiast. Maar wij moeten door, liggen al aardig achterop schema. De route die wij lopen is net als gisteren afwisselend. Heel leuk om te lopen als je niet krepeert van de pijn. Wanda heeft gelukkig geen blaren, maar haar spieren en tank op haar rug beginnen ook hun tol te eisen. Ik MOET zitten!! Ik voel mij tegenover Wanda van:Ik moet dit, ik moet dat. Iets wat ik eigenlijk verafschuw zulk koninginne gedrag. Na rust komen wij langzaam in Vorden aan, helemaal nat want het is gaan regenen. Eindelijk bij een restaurant. Schoenen uit!

Benen op een stoel. We bellen een slaapplaats in Vorden. Daarna bestellen wij iets te eten. De kok vraagt of hij ons mag verrassen. Ja zeker! Hij komt terug met ossenhaas medaillons met een bedje van... Het ziet er prachtig uit en Wanda en ik kijken elkaar aan! Wat zal straks de rekening zijn? Wij zijn tenslotte in Vorden. Het viel gelukkig mee. Op naar onze slaapplaats De Gravin van Vorden, past goed bij deze koningin en gravin Wanda.

Twee dagen blijven wij in Vorden. Mijn voeten willen even rust en Wanda vind het ook niet erg.