Wij eten met z'n allen bij de tante Hilly en oom Gerrit van Ruth. Heerlijk ontbijt en veel te gezellig. Blij deze lieve mensen te hebben leren kennen. Wij gaan op pad, oom Gerrit brengt ons naar het beginpunt: Het Station. Dosha kan ons daar al niet meer bijhouden. Zij staat alweer dubbel gevouwen stil, door de droge opmerkingen van Wanda. Nu weet zij ook wat mij op de been houd. Een gezellige start van de dag is het. Helaas begint het te regenen en we regenen dat ook kleddernat. We lachen heel wat af onderweg en dat is een goede afleiding voor mijn pijnlijke voeten. (sorry, ik zeur er in de verhalen wel veel over). Dosha is zo lief om het grootste gedeelte mijn rugzak te dragen en ik die van haar. Dat scheelt een stuk, ik hoef mij alleen maar te concentreren op mijn voeten.
De laatste kilometers neem ik mijn eigen tas weer. Ik heb te doen met Dosha, ze is zeik nat geregent. Maar ondanks dat blijft ze vrolijk met haar schaterlach. Ondanks de regen is het een heel leuke dag met elkaar. Het is ook een mooie tocht, heel afwisselend. Tussen de buien door nemen wij een pauze bij een theehuis. De eigenaresse heeft daar een hond, een ruwharige teckel, genaamd Takkie! Wij moeten erom lachen want ik heb altijd gezegd, dat als ik een teckel zou hebben ik hem Takkie zou noemen. Na ons kopje thee met een overheerlijke scone vervolgen wij onze weg met de laatste kilometers. We brengen Dosha weer naar haar auto. Geven elkaar een stevige knuffel en weer kan ik niets zeggen. Wij zwaaien Dosha uit. Zoals Wanda zo mooi verwoord: vandaag de dag in een roes beleefd. Weer een om nooit te vergeten.
Lief kind, bedankt voor de enorme verrassing!
